بیضایی خواست قتلهای زنجیره ای را به این آسانی فراموش نکنیم

!

خیلی کم تیاتر دیده ام. آنقدر کم که نتوانم تیاتری از بیضایی را نقد کنم.امشب "مجلس شبیه در ذکر مصائب استاد نوید ماکان و همسرش رخشید فرزین"را دیدم. قبل از شروع نمایش در تریای اصلی بیضایی را دیدم. با شور و انرژی زیاد و نگاهی که گویی همه را زیر نظر داشت. سالن تیاتر پر بود. کاملا پر. نمایش با قدرت کافی شروع شد. کوبنده. شروعی شبیه به شروع مسافران. از نظر تعیین تکلیف سریع و دوری از پیچیده نمایی . به نظرم این رو ترین و سیاسی ترین نمایش بیضایی است. در سالهای پس از انقلاب . در میان تمام آثار نمایش داده شده از او. چه فیلم و چه تیاتر. فضاسازی و میزانسن کاملا در خدمت خلق جغرافیایی مالیخولیایی و کابوس گونه بود. به نظرم صحنه خالی این نمایش بسیار رئال تر از صحنه ای آرایش داده شده و شلوغ بود. فضایی بسیار شبیه به زندگی اجتماعی و سیاسی امروز ایران. یک نوع قدم زدن میان خواب و بیداری . در کابوسی جاندار. بیضایی بسیار باهوش و خلاق است و این را در استفاده از همسرایان نمایش می شد دید. طنزی تلخ بیش از هر اثر دیگر استاد در این نمایش جاری بود. بازیها کم نقص بود و مخصوصا بازی دو بازیگر اثر یکی در نقش رییس کلانتری و دیگری در نقش روانشناس مهرداد ضیایی و سید مهرداد ضیایی.. کم نظیر و لذت بخش بود. مخصوصا سید مهرداد ضیایی در نقش روانشناس یک بازیگر استثنایی است. یک علیرضای مجلل جوان.

در کل تا پرده دوازدهم همه چیز عالی است اما از پرده دوازد ه به بعد نمایش کمی افت می کند. کسالتبار می شود.گفتنی های نمایش زیاد بود. فعلا همین بس