شنبه، اسفند ۰۸، ۱۳۸۳

آمریکا در ایران

این امید هم واقعا انسان دانشمندی است( نه از آن نوع که در تلویزیون ج.ا.ا می گویند!)اما با حرفهایش در مورد آمریکا فقط از یک جنبه موافقم. اینکه رفتن جمهوری اسلامی یک خسران بزرگ است. برای یک ملت کون گشاد و غر غرو که دیگر ج.ا.ا ای نیست که تمام دلایل بدبختی شان را با وجودش توجیه کنند. خودم یکیشان. اما واقعا گور پدر وحدت ملی و یکپارچگی ارضی و این مزخرفات.. اصلا معنی این اراجیف را نمی فهمم. ایران کشور کسانی است که خود را ایرانی می دانند نه آنانی که مجبورشان کرده اند ایرانی باشند.لزوما همیشه راههای گل و بلبل و منطقی و زیبا برای رسیدن به نتایج مثبت و اتوپیایی کارکرد ندارد. تولد یک نوزاد نتیجه شهوتی است که به درد و رنجی نه ماهه و عبور از میان خون و چرک و اضطراب منتهی می شود و در آخر یک موجود زنده کوچک و دوست داشتنی. یک ایران کوچک و پایا و اصیل و مردمی از میان خون و نکبت جنگ شاید راه دیگری است.

2 Comments:

Anonymous ناشناس said...

من هم موافقم. اين‌قدر ملت خودشون رو براي يک‌پارچگي ايران جر مي‌دن، اما آخرش که چي؟ عمرا اگه نصف پاييتخت‌نشين‌ها حتي پاشون رو تو گرگان يا کردستان گذاشته باشن.

۱:۵۱ قبل‌ازظهر  
Anonymous ناشناس said...

hamash migim vahdat .. ba vahdat hamechiz halle ! ama koooo ? alan vaziyat tori shodeh ke hame migan : MAN CHERA KHODAMO ZAYE KONAM .. KOLAHE KHODAMO 2 DASTI NEGAH DARAM KAFIYE ! va hishki be fekre hichchiizii nist joz charkhoondane zendegiye roozmareye khodesh ,,, darigh ast iran ke viran shavad ...!!!

۸:۱۹ بعدازظهر  

ارسال یک نظر

<< Home