پرواز را از یاد ببریم چون پرنده مردنی است!

اینکه گفته شود افراد غیر نظامی نباید سوار هواپیمای سی-130 مسیده اند نظر درستی نیست. اصولا در همه دنیا ارتش از این هواپیما برای نقل و انتقال افراد غیر نظامی در شرایط خاص استفاده می کند. و اینکه هواپیما نقص فنی داشته و به هوا برخاسته را باور نمی کنم. باز اصولا ما در این موارد دنبال یک لج بازی احمقانه می گردیم. از آنگونه که در فیلمهای نظامی هالیوودی می بینیم. یک گروهبان یا سرهنگ بسیار جهنمی و منفی. با دستوراتی ضد انسانی. و اینکه به نظر من تقصیر این سقوط بر گردن دولتهای آمریکا و ایران نیست....

آقاجان! چرا لقمه را گرفته ایم جلوی دهان و دوازده دور دستمان را می چرخانیم. مگر این حادثه ششمین مورد در طول پنج سال اخیر نبوده است؟ حالا گیرم که اصحاب رسانه در این یکی بوده اند و در آن بقیه مردم دیگر. گیرم که سر و صدای زیادی برای اینان باید بر پا می شد و برای بقیه نه..اما چشممان را که نمی توانیم ببندیم و عقلمان را نمی توانیم لگام زنیم. اصل ماجرا ایراد دارد. ما مورد تحریم قرار گرفته ایم. حتی قبول دارم این تحریم مخصوصا بر علیه هواپیماهای مسافری ناعادلانه است و باید مدتها پیش علیه آن اعتراض می شده اما واقعا در مورد هواپیمایی نظامی حقی برای اعتراض نداریم. آمریکا یا هر کشور دیگری می تواند ما را مورد تحریم محصولات نظامی خود قرار دهد.. اما... بیایید چشمهایمان را باز کنیم.

این که هواپیمای غول پیکری نقص فنی پیدا کند و سقوط کند پر سر و صداترین اتفاقی است که نتیجه تصمیمات اشتباه مدیران بی سر و پای ج.ا.ا است. شاید آلودگی وحشتناک هوای تهران مورد دیگری باشد. رو و قابل دیدن. ما مردم باید ببینیم تا باور کنیم. اما باور کنیم..که از این گونه فجایع بع خاطر تحریم و عدم توجه تخصصی در همه نقاط کشور و در همه جا از بانکها گرفته تا صنعت و غیره مورد تحریم دارد می افتد. گیرم که آنجا چند خبرنگار کشته نمی شوند که نقائص در بوق و کرنا شود.

می دانید. امیدی نیست به همبستگی. همچنان هر که ساز خودش را می زند. اما من یکی هر چقدر هم از زندگی خسته باشم از اینکه زن و بچه و پدر و مادری را با هزار امید و آرزو بگذارم برم و سوار یک هواپیمای لکنته ج.ا.ا بشوم. بعد سقوط کنم و لقب شهید به کونم ببندند و بگویند خوشا به حالش که در باغ شهادت به رویش باز شد .. استفراغم می گیرد. گور پدر شما ها که در در طول این همه سال دوستانتان به فیض شهادت رسیدند و خودتان از صد کیلومتری این فیض کونتان را جمع کردید و گریختید. لعنت به ما ملت احمق فراموشکار اگر اقلا پرواز را فراموشی نسپاریم. چون این پرنده ها واقها مردنی هستند....